اگر Org 2 یک موضوع کلی داشته باشد، “رزونانس” است. پست امروز یک پیام بسیار ساده دارد. اتم‌های دارای جفت تنها، پیوند π، رادیکال‌ها و کربوکاتیون‌ها می‌توانند در تشدید شرکت کنند: اتم‌هایی که فاقد هر یک از این ویژگی‌ها هستند، نمی‌توانند.
یکی از راه هایی که به این نتیجه می رسد، تعیین اینکه آیا دو آلکن “مزوج” هستند یا خیر است. بحث کامل از صیغه برای زمان دیگری است، اما “کنژوگه” نامی است که ما برای پدیده ای می گذاریم که در آن الکترون های π (یعنی “الکترون ها در اوربیتال های p”) می توانند در بیش از 3 یا بیشتر اتم به اشتراک گذاشته شوند.
در اینجا نمونه ای از دین های مزدوج و دین های غیرکونژوگه آورده شده است.
مسئله این است که ما همچنین می‌توانیم آلکن‌هایی داشته باشیم که با یکدیگر مزدوج شده‌اند، حتی به این دلیل که مستقیماً به هم متصل نیستند. تنها شرط این است که ما به اتمی نیاز داریم که در بین آن بتواند در تشدید شرکت کند. این می تواند حداقل چهار شکل داشته باشد:
- یک کربن (یا اتم دیگر) با یک اوربیتال p خالی (مثلاً یک کربوکاتیون)
- یک کربن با یک اوربیتال p نیمه پر (مثلا یک رادیکال)
- یک کربن با یک جفت تنها (کاربانیون)
- هر اتم دیگری با یک جفت تنها (مانند N، O، S و غیره)
در هر یک از اینها می توانیم اشکال تشدید را ترسیم کنیم که در آن اتم میانی در یک پیوند π شرکت می کند. این نشان می‌دهد که الکترون‌ها بین این اتم مرکزی و آلکن‌های کناری به اشتراک گذاشته می‌شوند (“جلو”) و بنابراین کل سیستم “مزوج” می‌شود.
شاید بپرسید چرا این مهم است؟ چون روزی پیش‌بینی می‌کنم که ممکن است از شما بپرسند که آیا حلقه‌های زیر مزدوج هستند یا نه، و ممکن است لازم باشد پاسخ خوبی بدهید….
